Βάρκιζα 1945: Μια συμφωνία που δεν τηρήθηκε

Δήμος Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης

Η Συμφωνία της Βάρκιζας, η σκοτεινότερη ίσως δοτή συνθήκη της νεοελληνικής ιστορίας, έδωσε έναυσμα σε ένα ανεξέλεγκτο κύκλο βίας που έστρεψε Έλληνες εναντίον Ελλήνων και καταδίκασε τη χώρα σε καθεστώς φτώχειας για δεκαετίες. Ακόμη, οδήγησε στην εντελώς αντιεπιστημονική δημιουργία εθνικών μύθων περί «κομμουνιστικού παιδομαζώματος» και περί «ισχυρού εθνικού στρατού». Η ιστορική έρευνα, παρά την πάροδο τόσων ετών, ελάχιστα έχει αποκαλύψει περί της συμφωνίας αυτής και τις περισσότερες φορές οι έρευνες γίνονται με την αρωγή του κράτους, γεγονός που ενδέχεται να πλήξει την αξιοπιστία τους.

Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε αμέσως μετά τα αιματηρά επεισόδια των Δεκεμβριανών, στις 12 Φεβρουαρίου 1945, από αντιπρόσωπους του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και την τότε κυβέρνηση Πλαστήρα, ο οποίος ήταν επιλογή απροκάλυπτη του αμερικανικού δάκτυλου. Η αμερικανική διπλωματία, δια χειρός και στόματος του αρχηγού της αμερικανικής αποστολής Ντουάιτ Γκρίσγουολντ, εκφέρει την άποψη ότι για να επέλθει ο απαραίτητος πολιτικός συμβιβασμός είναι ανάγκη να τοποθετηθούν στη κυβέρνηση πιο μετριοπαθείς πολιτικοί από εκείνους που προέβαλλε η παραδοσιακή Δεξιά της χώρας. Έτσι, με την θεόθεν συγκατάθεση και του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού που αυτή την περίοδο ως αντιβασιλέας βρίσκεται ανακατωμένος σε όλα, επιλέγεται πρόεδρος της κυβέρνησης ο συμπαθής κατά τα άλλα μα και άκρως λαϊκιστής, ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο Μαύρος Καβαλλάρης.

Δείτε την συνέχεια εδώ