Σας παρακαλώ καθίστε αναπαυτικά στην θέση σας, δέστε τη ζώνη σας, βρισκόμαστε σε διαδικασία αναγκαστικής προσγείωσης

Δήμος Παλλήνης

Απορείτε φίλοι για την εισαγωγή;

Μήπως είναι τα πράγματα διαφορετικά; Μήπως αυτό που ζούμε είναι ένα όνειρο ή ψέμα; Μήπως μας τα παραφουσκώνουν για να τρομάξουμε; Όχι αγαπητοί μου είναι η πικρή αλήθεια. Μια αλήθεια που μας την σέρβιραν σταγόνα σταγόνα χρόνια πριν, και τώρα θα πρέπει να τις πιούμε όλες μονομιάς. Η ίδια αλήθεια που τότε πριν από 71 χρόνια βίωσαν οι παππούδες μας, και για μερικούς από εμάς ακόμα και οι γονείς μας. Μην τρομάξετε με την λέξη αλλά λέγεται «κατοχή».

Δεν θα σταθώ όμως στην πολιτική ανάλυση του θέματος γιατί τα έχετε όλοι λίγο πολύ ακούσει από ανθρώπους γνώστες του είδους, θα ήθελα να αναφερθώ στα θέματα εκείνα που ακουμπούν το ευαίσθητο κομμάτι του Έλληνα, την ψυχή του.

Γνωρίζουμε όλοι τον ηρωισμό τον οποίο επέδειξε το έθνος το πρωινό εκείνο της 28^ης Οκτωβρίου 1940 αλλά και στην συνέχεια, όπου με αυταπάρνηση και δίχως δεύτερη σκέψη ξεκίνησε τον αγώνα αναφωνώντας το μεγάλο ΟΧΙ , για την τιμή και τις αξίες του Έθνους μας, ενάντια σε ηγέτες τρελούς και αποφασισμένους να αιματοκυλήσουν τον κόσμο, να υποτάξουν λαούς.

Τι δεν έπραξαν όμως ή τι δεν υπολόγισαν καλά οι κατακτητές, και τα σχέδια τους καταστράφηκαν στην περιοχή του Ευρωπαϊκού Νότου που λέγετε Ελλάδα ; Μήπως την αριθμητική υπεροχή; Μα ήταν περισσότεροι. Μήπως την τεχνολογική υπεροχή σε όπλα; Μα είχαν τα καλύτερα. Μήπως δεν έκαναν περίπατο από όποια χώρα και αν πέρασαν; Κάποιες χώρες έπεσαν αμαχητί. Τι δεν υπολόγισαν άραγε;

Την ιστορία αγαπητοί φίλοι, την ιστορία του Έλληνα, την ψυχή, τα πιστεύω τις αξίες του, που ανά τους αιώνες έχει διδάξει στον κόσμο, και μόνο σελίδες νίκης έχει να αναδείξει. Και εδώ είναι η διαφορά με το σήμερα. Εκείνοι είχαν αξίες τις οποίες έβαλαν πάνω από το εγώ, και με αυτές οδηγό τους κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Εμείς ; Τις ίδιες αξίες σήμερα πια τις βάλαμε στο περιθώριο, απαξιώνοντάς τες, δίνοντας την θέση τους στον υλισμό. Προσπάθησαν να μας προσεγγίσουν διά της πλαγίας οδού και το κατάφεραν κάνοντας μας ένα λαό χωρίς ιδανικά χωρίς όραμα, αλλά με μόνο μέλημα του το πώς θα ανέβει κοινωνική τάξη με ακριβό αμάξι και σπίτι, πως θα κλέψει το κράτος ,και πως θα περάσει καλά εις βάρος των συνανθρώπων του.

Δίχως να θέλω να χαρακτηριστώ συντηρητικός, πιστεύω και είναι κοινά αποδεχτώ ότι χαλαρώσαμε σαν λαός κοιμίσαμε τα πιστεύω μας όπως Πατρίδα- θρησκεία-οικογένεια τα απαξιώσαμε στον βωμό του χρήματος, των υλικών αγαθών και της μόδας που μας πάσαραν. Για ποια Πατρίδα νοιαστήκαμε την στιγμή που λίγα είναι εκείνα τα παιδιά τα οποία γνωρίζουν τα γεγονότα των Εθνικών επετείων; Για ποια σημαία να νιώσουμε υπερήφανοι όταν την τιμούμε μόνο στις νίκες της όποιας Εθνικής μας ομάδας και στην πρώτη διαδήλωση την καίμε με περισσή ευκολία; Για ποια θρησκεία που τις λίγες φορές που επισκεπτόμαστε κάποιο ναό είναι σε κάποιο από τα μυστήρια και αυτό από ανάγκη και για να δείξουμε τo πλούτο μας; Ας μην ξεχνάμε ότι λαοί που απαξιώνουν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να χαθούν και να αφομοιωθούν από άλλους.

Ποτέ όμως αγαπητοί μου φίλοι για έναν λαό όπως οι Έλληνες δεν είναι αργά. Έστω και την ύστατη στιγμή θα πρέπει να ανασυντάξουμε δυνάμεις ,να διαγράψουμε τα κακώς κείμενα, και να προσπαθήσουμε όλοι μαζί με ανθρώπους ικανούς να μας διοικήσουν, να ξαναβρούμε την χαμένη μας υπερηφάνεια αποδεικνύοντας σε όλους ότι για άλλη μία φορά έκαναν λάθος.

Στρίκος Κώστας

Τοπικός Σύμβουλος Γέρακα