RSS Feed
Twitter
«Ένα ξύλινο ακαλαίσθητο κατασκεύασμα, στήθηκε πριν μερικά χρόνια, στην παραλία της Νέας Μάκρης στα δεύτερα σκαλάκια κάτω ακριβώς από το ξενοδοχείο «ΝΗΡΕΥΣ». Μόλις ένα μέτρο το χώριζε τότε από το θαλάσσιο κύμα. Ο αύλιος χώρος του, ξερόβραχοι και μαύρα φύκια. Φίδια και τρωκτικά οι καθημερινοί σύντροφοί του. «Αναψυκτήριο» το «βάφτισε» ο τότε Δήμος μας, και το μίσθωσε σε κάποιο συμπολίτη μας. Όμως, το «αναψυκτήριο» δεν ευτύχισε να στεριώσει. Θες οι ακριβές τιμές των προσφερόμενων αναψυκτικών, θες ο χώρος της στέγασής του -ο πλέον ακατάλληλος- το οδήγησαν στο γρήγορο κλείσιμό του. Οι λουόμενοι αγνόησαν αυτόν το χώρο και τον προσπέρασαν. Μονάχα ψαροπούλια και πεινασμένοι γλάροι του κρατούσαν συντροφιά, κι αυτοί για λίγο. Που και που κανένας ξέμπαρκος βαρκάρης που είχε χάσει το θαλάσσιο δρόμο του, περνούσε από το μέρος εκείνο κι έφευγε κι αυτός γρήγορα, βιαστικά. Τον φόβιζε κι αυτόν η ερημιά και η εγκατάλειψη του χώρου. Τα χρόνια περνούσαν, έφευγαν, το ξύλινο κατασκεύασμα ρήμαζε. Στοίχειωνε κυριολεκτικά. Στοιχειό της μέρας και της νύκτας φάντασμα, το κατασκεύασμα της ντροπής, δεν άρχισε να καταλήξει σε αφοδευτήριο περαστικών και βιαστικών διερχομένων.
Τόπος συνάντησης κάθε σκοτεινής κυριολεκτικά και βρώμικης συναλλαγής.
Ένα βρώμικο αφοδευτήριο που για αρκετά χρόνια το πνίγει η βρώμα, η μπόχα, η δυσοσμία, η ντροπή. Κανένα ανθρώπινο χέρι δεν μπορεί να περιγράψει, τι κρύβει ο εσωτερικός χώρος του στοιχειού. Εδώ σταματάει η λογική, το μυαλό σαλεύει, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια γίνεται κομμάτια.
Και ακριβώς πάνω από το στοιχειό του χρόνου, στο δρόμο με τους… φοίνικες, ξύλινα παγκάκια φιλοξενούν περαστικούς, διερχόμενους. Καφετέριες, ξενυχτάδικα, νεανικά στέκια, ένας ολόκληρος κόσμος. Τι ειρωνεία! Αντάμα ζωή και θάνατος στον ίδιο χώρο. Η σκοτεινή πλευρά του τοπίου, της βρωμιάς και της απελπισίας, συντροφιά με την αύρα της θάλασσας και την ίδια την ζωή.
Και διερωτώμαι: κανένας πολίτης αυτής της πόλης, από τους απλούς, τους αιρετούς άρχοντες, τους δημοτικούς συμβούλους, από τους ενοίκους του διπλανού ξενοδοχείου, από τους ενοίκους των διπλανών κατοικιών, τόσα χρόνια, δεν κατέβηκε κάτω -στο χώρο της συμφοράς και της ντροπής- να «απολαύσει» από κοντά το αίσχος αυτού του εκτρώματος;
Από απλή περιέργεια, να ιδεί γιατί παραμένει κλειστό, να ιδεί τι κρύβει ο εσωτερικός χώρος αυτού του στοιχειού;
Όταν τόσος αγώνας γίνεται, όταν τόση προσπάθεια καταβάλλεται ακόμη και από διαφόρους φορείς, για την απελευθέρωση των ακτών, αυτό το στοιχειωμένο κατασκεύασμα της ντροπής, αντιστέκεται στους νόμους και στις αποφάσεις της πολιτείας. Αλήθεια! Ποιο επτασφράγιστο κρυφό μυστικό, του δίνει τη δυνατότητα αυτής της αντοχής;
Διερωτώμαι: Μήπως κάποιος μεγάλος αρχαιολογικός θησαυρός είναι κρυμμένος στα υγρά θεμέλιά του, εμποδίζοντας την οποιαδήποτε σκαπάνη να τον ανακαλύψει; Τι προσφέρει αυτό το έκτρωμα της ντροπής, που μονάχα βρώμα και δυσοσμία σκορπάει απλόχερα γύρω του; Γιατί εξακολουθεί να υπάρχει; Τι θα λένε οι πέντε-δέκα τουρίστες, που είχαν την τύχη-ατυχία να περνούν τις διακοπές τους στην πόλη μας; Τι μηνύματα θα μεταφέρουν στη χώρα τους; Πώς θα περιγράφουν αυτήν τη θλιβερή κατάσταση;
Στη δικαιοδοσία του παλαιού Δήμου της Νέας Μάκρης ανήκει αυτό το κατασκεύασμα. Τι περιμένετε τόσα χρόνια; Τολμήστε!
Γκρεμίστε το! Να ελευθερωθεί ο χώρος, να ξεβρομίσει η γύρω περιοχή. Να φύγουν τα φίδια, τα τρωκτικά, το μίασμα, η ντροπή της πόλης μας.
Και ποιος ξέρει; Μπορεί να έρθουν ξανά στο χώρο της συμφοράς, λουόμενοι να κολυμπήσουν. Μπορεί κάποια μέρα κάποιος ψαράς να ξαναρίξει τα δίκτυα του… Όμως, τι κι αν τα χρόνια περνούν. Το στοιχείο φάντασμα εκεί περιμένει ατενίζει τη θάλασσα, και το πέλαγος όλο. Μα πουθενά δεν βλέπει ανθρώπου ψυχή. Και το μίασμα της πόλης ντροπιάζει των προσφύγων την πόλη.
Ντροπιάζει το καύχημά τους».
Μικές Παλτίρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου