ΣΤΟΝ ΚΑΛΛΙΚΡAΤΗ… ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔIΣΤΡΙΑ…

Αν. Αττικής Διάφορα

 γράφει ο Κωστής Σμέρος

Λένε ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Στην χώρα μας οι παλαιολιθικές νοοτροπίες που την εγκλώβιζαν για δεκαετίες ολόκληρες, σήμερα καθιστούν αναγκαία την περιγραφή της πολιτικής ως αναζήτηση του αναγκαίου, υπό το πρίσμα της τετριμμένης αντίθεσης μεταξύ δεδομένου και ζητούμενου.

Εάν το ζητούμενο σε κάθε κοινωνικό σύνολο είναι η εξέλιξη και η πρόοδος τότε διαφαίνεται γιατί η χώρα είναι εγκλωβισμένη σε συντεχνιακά συμφέροντα, σε ένα πελατειακό πολιτικό σύστημα, σε κωδικοποιημένες νοοτροπίες επιβίωσης και όχι εξέλιξης.

Συμβαίνει γιατί δεδομένο θεωρείται ότι η χώρα, η θέση, η δουλειά είναι τσιφλίκι κάποιου. Αυτού που νοιώθει ότι δε λογοδοτεί, αυτού που η απόλυτη ευθύνη μεταφράζεται σε απλή διαπίστωση και παραδοχή της αλλά όχι σε προσπάθεια αποκατάστασης και ουσιαστικής ανάληψης της.

Δέκα και πλέον χρόνια μετά την εφαρμογή του «Καποδίστρια 1» από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με αρχιτέκτονα τον τότε υπουργό Εσωτερικών Αλέκο Παπαδόπουλο που μιλούσε «για την ευθύνη των τοπικών κοινωνιών να κατοχυρώσουν τις συνθήκες ισότητας για όλους», η χώρα εμβαθύνει στην ολοκλήρωση αυτή με μία ριζική τομή.

Η αποκεντρωμένη διοίκηση, η άσκηση συγκεκριμένων εξουσιών από το δήμο, την περιφέρεια, την τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι μία απλή εφαρμογή μίας άποψης για τον τρόπο που θα ασκείται η διοίκηση.

Είναι ένας νέος άξονας που θα κληθεί να αντέξει το βάρος της εξέλιξης και της προόδου της Ελλάδας. Στην ουσία αυτή η επίδοση αρμοδιοτήτων στην περιφέρεια συμπυκνώνει την μεγάλη ανάγκη του τόπου, στην ευθύνη. Αυτή η ευθύνη δεν είναι νομική ή ηθική ή τυπική.

Είναι η ευθύνη που θα καταστήσει σαφές ότι η λαϊκή εντολή δεν μετατρέπει κάποιον τιμαριούχο ενός παραχωρημένου πεδίου για να κάνει ό,τι θέλει αλλά για να κάνει αυτό που πρέπει. Αλίμονο, αν συνεχίζουμε να δεχόμαστε αγύρτες του λαϊκισμού και να τους σταυροδοτούμε όταν δεν τιμούν την εντολή που τους δώσαμε και περιορίζονται στην ικανοποίηση κάθε αιτήματος που συνδέεται αποκλειστικά με την πολιτική τους επιβίωση.

Ας πάψουν, λοιπόν, οι μικροϊδιοκτήτες της εξουσίας να εμποδίζουν τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις της προόδου, του εξευρωπαϊσμού με προσχήματα μικροπολιτικής σκοπιμότητας και να καταλάβουν ότι αν θέλουμε να τα πετύχουμε πρέπει να συναινέσουν σε αυτήν την Αλλαγή.

Ίσως έτσι δικαιωθεί ο «Καποδίστριας» που θα νοιώσει ότι οι διοικητικές περιφέρειες στις οποίες χώρισε τη χώρα ως πρώτος κυβερνήτης θα πατάνε στις γερές βάσεις των «Μακρών Τειχών του Καλλικράτη», που θα ενώσουν τη χώρα ενάντια στους ανεύθυνους του λαϊκισμού και της οπισθοδρόμησης, πολίτες και πολιτικούς

πηγή