RSS Feed
Twitter
Γράφει ο
Νεκτάριος Καλαντζής*
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες) στις 3 Δεκεμβρίου, το κράτος και οι Αρχές καλούνται να αναρωτηθούν το ρόλο που διαδραματίζουν και το κατά πόσο παρέχουν τις κατάλληλες συνθήκες στα άτομα με Ειδικές Ανάγκες, ή Ειδικές Ικανότητες κατ’ άλλους, προκειμένου αυτά να ζουν ισάξια σε σχέση με τους άλλους πολίτες. Πολλές φορές τα άτομα με Αναπηρία νοιώθουν και αισθάνονται ότι είναι πολίτες μιας άλλης κατηγορίας, όχι εξαιτίας των σωματικών τους ‘’διαφοροποιήσεων’’, αλλά προκύπτει από την αδιαφορία του κράτους και τη συμπεριφορά πολλές φορές, εμάς των ίδιων. Η σωματική, νοητική ή και ψυχολογική απόκλιση από το ‘’φυσιολογικό’’, που ορίζεται η Αναπηρία δεν πρέπει να εμποδίζει τα άτομα αυτά να ζουν με φυσιολογικές συνθήκες στην καθημερινότητά τους.
Συνήθως τα Α.μεΑ. έρχονται στη δημοσιότητα είτε κάθε τέσσερα χρόνια, που διοργανώνονται οι Παραολυμπιακοί Αγώνες, είτε σε κάποια Παγκόσμια Ημέρα, όπως αυτή της 3ης Δεκεμβρίου. Το υπόλοιπο χρονικό διάστημα, καλούνται να αντιμετωπίσουν μόνα τους την καθημερινότητα, με το κράτος να δηλώνει την απουσία του.
Πόσα κρατικά κτίρια διαθέτουν άραγε σήμερα ειδικές ράμπες για αναπήρους, δίπλα σε σκάλες και πόσα έχουν ανελκυστήρα που να χωράει μέσα ένα αμαξίδιο; Είναι όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς εξοπλισμένα να υποδέχονται τα Α.μεΑ., όπως γίνεται στο εξωτερικό; Υπάρχουν σε όλα τα πεζοδρόμια ράμπες προκειμένου να εισέρχονται σε αυτά τα αμαξίδιά τους από το οδόστρωμα; Παρέχει το κράτος την απαραίτητη πρόνοια, είτε σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είτε σε επίπεδο ψυχολογικής υποστήριξης; Οι δήμοι διαθέτουν ειδικό γραφείο για τα Α.μεΑ. και τις ανάγκες τους, με σκοπό την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους μέσα στην πόλη; Υπάρχει επιχειρησιακό πλάνο του δήμου που συμπεριλαμβάνει και αυτά τα άτομα στην κοινωνική ζωή της πόλης; Πολλά ερωτήματα μπορούν να τεθούν για το τι πρέπει να κάνει το κεντρικό κράτος και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, χωρίς όμως οι απαντήσεις σε αυτά να μπορούν να λύσουν τα προβλήματα που δημιουργούνται στην καθημερινή διαβίωση αυτών των ανθρώπων μέσα στην πόλη.
Από την άλλη, κάποιοι πολίτες πολλές φορές με τη συμπεριφορά τους προκαλούν οργή, όταν για παράδειγμα παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους πάνω σε ράμπες αναπήρων στα πεζοδρόμια, με αποτέλεσμα τα άτομα με Ειδικές Ανάγκες να μην μπορούν να εισέλθουν στα πεζοδρόμια και να αναγκάζονται να παραμένουν στο οδόστρωμα, με κίνδυνο από άλλα διερχόμενα οχήματα. Η λύση σε αυτό δεν είναι απαραίτητα η κλήση από την Τροχαία ή τη Δημοτική Αστυνομία, αλλά η αλλαγή του τρόπου σκέψης του πολίτη του σήμερα. Κοινωνικά ευαίσθητος δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Μέσω της Παιδείας που λαμβάνεις και της Κουλτούρας που διαθέτεις. Και θα πρέπει σιγά σιγά όλοι μας να αλλάξουμε στάση και να μην λειτουργούμε αποκλειστικά ατομικιστικά ή όταν το πρόβλημα χτυπάει μόνο την πόρτα μας, αλλά να σκεφτόμαστε αυτά τα Άτομα, χωρίς να τους δυσκολεύουμε περαιτέρω τη ζωή.
Τα Α.μεΑ. αποτελούν το 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού, άτομα με Ειδικές Ικανότητες πολλές φορές και ταλέντα που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και να αναδειχθούν, αν το κράτος και πολύ περισσότερο οι δήμοι γίνονταν πιο ευαίσθητοι και κυρίως πιο υπεύθυνοι απέναντί τους, όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη και στις Η.Π.Α. Χρειάζεται συγκεκριμένη χάραξη και εφαρμογή νέας κοινωνικής πολιτικής που θα είναι προσαρμοσμένη σε αυτά τα Άτομα και τις ανάγκες τους. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση να καταλάβει τον σημαντικό ρόλο της και σε αυτόν τον τομέα, κάνοντας δράσεις και έργα, δίνοντας στον πολίτη το παράδειγμα, προκειμένου και ο τελευταίος να γίνει περισσότερο υπεύθυνος απέναντι στα Α.μεΑ. και κυρίως απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
*Οικονομολόγος, Κοινωνιολόγος, Αντιπρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Παλλήνης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου