Το δίλημμα Ελλάδα ή κόμμα και οι ολέθριες μισές αλήθειες!

ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015

Όσο η Ελλάδα θα υποβαθμίζεται σε κόμμα και το κόμμα θα αναβαθμίζεται σε Ελλάδα, τόσο αυτή η πατρίδα θα γίνεται βορά των εγχώριων και των ξένων συμφερόντων.

Όσο όλα θα κινούνται σε επίπεδο επιφάνειας, σε τούτη τη χώρα θα κάνει «καριέρα» η μισή αλήθεια και ο πολίτης θα παραδίδεται στον εγκαστριμυθισμό της εκάστοτε εξουσίας, νομίζοντας μάλιστα ότι συλλογίζεται. Κι ας αυξάνονται οι Ελληνες που σκέπτονται όλο και λιγότερο, βλέπουν όλο και κοντύτερα, «επαναπαύονται» στις μισές αλήθειες των κομματικών τρωκτικών και «βυθίζονται» στην ανάγκη όλο και περισσότερο.

Θα πρέπει να αντιληφθούμε ως ανεπίδεκτος μάθησης και ευαπάτητος λαός, ο οποίος δεν έχει διαμορφώσει συγκεκριμένη στάση ζωής, ότι η πάσα αντίδραση των κομμάτων, ιδίως των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, ήταν εθνικά επιζήμια. Και είναι ακριβώς οι ίδιοι που διεκδικούν με θράσος χιλίων πιθήκων εν χορώ την ψήφο μας ή μάλλον επιδιώκουν να μας οδηγήσουν μπροστά στην κάλπη ως άβουλους και παθητικούς αποδέκτες των πολιτικών φληναφημάτων τους…

Ολα αυτά τα χρόνια παίξαμε στην κομματική σκακιέρα την εθνική υπόθεση της οικονομίας και εκ των πραγμάτων της εθνικής μας κυριαρχίας, γνωρίζοντας το ρουα-ματ εκ των προτέρων. Και όπως το ΠΑΣΟΚ δεν ενοχλήθηκε από τις ολέθριες πολιτικές που ακολούθησε, έτσι και η ΝΔ για δύο και πλέον χρόνια, με δεκανίκια το ΠΑΣΟΚ, επισφράγισε την ισοπέδωση θεσμών και δικαιωμάτων των πολιτών, εν ονόματι της «σωτηρίας» της χώρας. Και κομματικά έφτασαν στην εξάντληση των ορίων του πολιτικού παιχνιδιού…

Ουδέποτε η ελληνική πολιτική δεν ανέβηκε έστω ένα πόντο πάνω από τα τείχη του κόμματος ή των ιδεολογικών αγκυλώσεων και των ιδεοληψιών. Ετσι εξηγείται και η δυσπραγία του ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στην πρόκληση των καιρών με καθαρή όραση, ανεξάρτητα της πολιτικής συγκυρίας που εκτόξευσε τα ποσοστά του σε επίπεδο που να διεκδικεί την εξουσία.

Και οι Ελληνες, ξεριζωμένοι από την πραγματικότητα, εθισμένοι στην πολιτική απάτη και εγκλωβισμένοι στις όλο και αυξανόμενες ανάγκες μας για επιβίωση, διαπιστώνουμε πως φταίει ό,τι μας λένε πως φταίει, αρκεί το φταίξιμο να μην μας συμπεριλαμβάνει. Δεχόμαστε μαζοχιστικά το ρόλο του θύματος, αλλά όχι του φταίχτη. Και η κομματοκρατία, αφού εκφαύλισε την ίδια την πράξη της ζωής, επινοεί καινούργιες μορφές θυματολογίας.

Φτάσαμε, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, στη χρεοκοπία και της ίδιας της εκδίκησης. Κι αυτή, έστω αρνητική αντίδραση, είναι ένας τόπος να σταθείς, όπως και το μίσος. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτός ο τόπος. Τον «κάλυψε» το νέφος της σύγχυσης και της κοινωνικής ασφάλειας. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ως λαός φτάσαμε να τρώμε τις σάρκες μας. Και μακάρι η ποινή του εκφυλισμού μας να μην είναι ο χαμός…

Οι καταιγιστικές εξελίξεις ωστόσο, με τους πολιτικούς «υπερεργολάβους» της εθνικής μας κατάντιας να διεκδικούν σε λίγες μέρες την ψήφο μας, δεν μας επιτρέπουν να μένουμε απαθείς θεατές και χωρίς ενοχή για την ανοχή των όσων γίνονται σε βάρος μας. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η ρευστοποίηση του μυαλού και του συναισθήματος του λαού. Δεν μπορεί να αφήνεται έρμαιος ο λαός στο αγοραίο κομματικό λεξιλόγιο, που αιτιολογεί τα πάντα, χωρίς να δεσμεύεται από τίποτα.

Πρέπει να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι πρέπει να παύσει να αθροίζει την απουσία του από τις εξελίξεις, ανακυκλώνοντας ως νυμφίος της πτωχείας την ένδειά του, παρακολουθώντας παθητικά τα δρώμενα και «υπνοβατώντας» να οδηγείται στην κάλπη, αφήνοντας το «χέρι του κόμματος» να ρίχνει την ψήφο μέσα….

Είναι καιρός να αφυπνιστεί ο λαός, όλοι μας. Να αποφυλακίσουμε τη φωνή μας, που είναι αμπαρωμένη μέσα στη ραγιάδικη νοοτροπία μας. Να συνανπαντήσουμε χωρίς φόβο τον παραλογισμό της πραγματικότητας που βιώνουμε και να αναμετρηθούμε μαζί της. Είναι καιρός να παύσουμε να «προσευχόμαστε» σε αποκεφαλισμένους κομματικούς ανδριάντες και να περιμένουμε τη «σωτηρία» από τους εθνοκτόνους.

Και όλες οι ιαχές και κραυγές περί πολιτικής σταθερότητας , ότι θα αδειάσουν τα ΑΤΜ, ότι θα κάνουμε ουρές στα σούπερ-μάρκετ, όπως στη Βενεζουέλα, ότι θα μάς «πετάξουν» έξω από την Ευρωζώνη, ότι θα προσκρούσουμε στο ηχηρό ΟΧΙ των δανειστών και άλλα συναφή, αποσκοπούν στην παραπλάνηση του λαού. Το φόβητρο των αγορών, οι δηλώσεις πανικού των όποιων ξένων παραγόντων, το φάσμα της απόλυτης διάλυσης της οικονομίας, για όσους έχουν τη δυνατότητα να έχουν συνομιλητές στο εξωτερικό και δεν εξαρτώνται από την εγχώρια κινδυνολογία, γνωρίζουν ότι το «παιχνίδι» είναι για μια ακόμη φορά στημένο…

Μέσα από τη πολιτική σύγχυση μπορούν να αναδυθούν οι νέες δυνάμεις και να ανατραπούν οι ολέθριες πολιτικές. Γιατί όλοι οι κομματικοί εγκάθετοι θέλουν το λαό χωρίς αντίδραση, σε κατάσταση μόνιμης φοβίας. Και οι όποιες απορίες του ή επιθυμίες του να γεμίζουν απλώς τη χούφτα του. Και έτσι ο άρτος ο επιούσιος του λαού, γίνεται άρτος πλούσιος που μουχλιάζει στις ψωμιέρες των ανεπάγγελτων της πολιτικής, των ευκόλως πλουτισάντων και επιδόξων κάθε φορά «σωτήρων» του λαού…

[madatoforos.com]