Λουκέτο στο «ΜΑΓΑΖΙ ΤΗΣ ΚΥΡΑ–ΛΕΝΗΣ» στην Παλλήνη μετά από μισό αιώνα αδιάλειπτης λειτουργίας

Παλλήνη

Ποιος από τους πιο παλιούς κατοίκους της Παλλήνης, δεν είχε τύχει να περάσει από το κατάστημα αυτό για να πάρει οτιδήποτε μπορεί να του έλειπε -πιθανό και απίθανο- αλλά πάντα χρήσιμο; Πόσοι οδηγοί με κατεύθυνση την Αθήνα δεν είχαν σταματήσει στη λεωφόρο Μαραθώνος για να βρουν κάτι που ήξεραν ότι μόνο εκεί θα το έβρισκαν; Αυτό λοιπόν, το «μαγαζί» όπως συνήθιζε να το αποκαλούν ίσως, το παλαιότερο εμπορικό κατάστημα της Παλλήνης, με ιδιοκτήτρια την Ελένη Σμέρου πριν έξι μήνες έκλεισε τις πόρτες του επηρεασμένο από την κρίση αλλά και την εξέλιξη των καιρών.

Ιστορία συνδεδεμένη με την εξέλιξη της Παλλήνης

Δεν ήταν λίγες οι φορές που το «μαγαζί της Κύρα-Λένης» όπως όλοι το ξέρανε από το 1960 που πρωτοάνοιξε, έγινε σημείο αναφοράς. Όχιτόσο για την επωνυμία ή την ευρεσιτεχνία των εμπορευμάτων του αλλά κυρίως για τη χρηστικότητα τους. Το εμπορικό κατάστημα της κας Σμέρου, μητέρας του πρώην δημάρχου Παλλήνης Γιώργου Σμέρου, ανέκαθεν χαρακτηριζόταν από την ποικιλία των επιλογών του. Βέβαια, οι πιο παλιοί και «έμπειροι» πελάτες του ήξεραν ότι δεν ήταν το δυνατό του σημείο η ποικιλία, αλλά το εύρος των επιλογών, που κάλυπταν και την πιο απίθανη απαίτηση. Άλλωστε και η ίδια η ιδιοκτήτρια, όταν ερωτάται για το τι κατάστημα ακριβώς διατηρούσε συνηθίζει να λέει ότι: «είναι από τα παλιά εμπορικά. Ξέρετε έχει μέσα από κλωστές και μολύβια μέχρι υφάσματα και γυαλικά. Ο κάθε ένας μπορεί να βρει αυτό θέλει χωρίς να τρέχει στο κέντρο». Η επιγραφή «Ελένη Σμέρου, σχολικά, υαλικά, λευκά είδη, ψιλικά, είδη προικός, υφάσματα» του καταστήματος στη λεωφόρο Μαραθώνος ήταν χαρακτηριστική του τι «συνέβαινε» στα ενδότερα. Αυτό το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί τότε, όταν άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, πέραν του γεγονότος ότι δεν υπήρχαν άλλα ανάλογα εμπορικά καταστήματα στην περιοχή, η πρόσβαση προς το κέντρο της Αθήνας ήταν εξαιρετικά δυσκολότερη από ότι σήμερα. Ενώ σήμερα, κάποιες κατηγορίες προϊόντων συναντώνται σε πληθώρα καταστημάτων στην περιοχή, τότε αυτόματα οι επιλογές ήταν περιορισμένες και σχεδόν αποκλειστικές. Ήταν, λοιπόν, προφανές ότι, πολύ δύσκολα, τέτοια καταστήματα θα μπορούσαν εύκολα να αντιμετωπίσουν ή και να αντέξουν τον ανταγωνισμό από πιο σύγχρονες, πιο γρήγορες και πιο οργανωμένες επιχειρήσεις.

Από το τεφτέρι στον υπολογιστή

Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο καμπής τέτοιων καταστημάτων. Ότι η εξέλιξη και η πρόοδος δεν μπορούσε να ξεπεράσει τις δικές τους δομές και τρόπους οργάνωσης. Το τεφτέρι παρέμενε, όταν οι καταχωρήσεις στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές είναι δεδομένες. Και περίμενε κάθε Σάββατο, που οι «πιστοί της πελάτες» θα πληρωνόντουσαν το «βδομαδιάτικο» να της αφήσουν και κάτι έναντι. Το τεφτέρι στις δόξες του. Πάντα θυμάται, όταν πρωτοβάλανε τις ταμειακές μηχανές, πόσα μαθήματα της έκανε ο λογιστής της για να μάθει τον χειρισμό της. Στην ουσία η ίδια η εξέλιξη της κοινωνίας, όσο αναπόφευκτη και μέχρι ένα σημείο καλοδεχούμενη είναι, άλλο τόσο απορρίπτει οτιδήποτε παρωχημένο, που δυσκολεύεται να την ακολουθήσει.

Η μεταφορά του εμπορεύματος από την Αθήνα συνέχιζε να γίνεται με το «τρίκυκλο» τη «μοτοσυκλέττα» που λέει η Κυρά- Λένη, όταν πλέον μπορείς να τα παραγγείλεις μέσω διαδικτύου. Αποτέλεσμα σε όλα αυτά, σε συνδυασμό με τα νέα και πιο ελκυστικά προϊόντα; Μείωση της πελατείας, δυσκολία στην καταβολή του ενοικίου και εν τέλει το λουκέτο. Χώρια που οι αλυσίδες καταστημάτων ή οι υπεραγορές που οδηγούν στον περιβόητο πια «θάνατο» του εμποράκου» λόγω του ότι ο καταναλωτής προφανώς θα τις προτιμήσει. Για την ίδια την κα Σμέρου, όπως άλλωστε συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, που για χρόνια είχε ένα μεγάλο κατάστημα στη λεωφόρο Μαραθώνος, αυτό σήμαινε μετακόμιση σε έναν μικρότερο χώρο ώστε να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της και σταδιακά στο κλείσιμο. Η ίδια συνηθίζει να λέει: «αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι δυσκολίες, ακόμα άλλα 50 χρόνια θα το κράταγα! Η δουλειά είναι το μόνο που δε φοβάμαι. Κάνει λάθος όποιος φοβάται τη δουλειά».

Η κοινωνική διάσταση της λειτουργίας τέτοιων καταστημάτων

Θα ήταν εξαιρετικά απίθανο για κάποιον που επισκεπτόταν το κατάστημα κατά τις πρωινές και τις απογευματινές ώρες, να μην συναντούσε τις νοικοκυρές οι οποίες έβγαιναν για τα ψώνια της ημέρας στο μπακάλη, στο φούρνο κλπ και με την ευκαιρία τα έλεγαν λιγάκι με την κυρία Ελένη. Αυτά τα παλιά καταστήματα, ήταν κάτι σαν τα σημερινά καφέ, που οι πιο σύγχρονες γυναίκες θα συναντηθούν να πιουν ένα καφέ και να συζητήσουν. Άλλωστε, και κατά τον τελευταίο καιρό της λειτουργίας του οι παλιοί πελάτες του, που ποτέ δεν το πρόδωσαν παρά τους πειρασμούς της νεωτερικότητας, περνάγανε και τα έλεγαν τα νέα των παλαιοτέρων, ανέλυαν τις αλλαγές στη σύνταξη, κουτσομπόλευαν την ανιψιά του τάδε ή της δείνα. Το πιο σημαντικό είναι όμως, ότι όλα αυτά γίνονταν με ένα χαμόγελο που ίσως σήμερα να εκλείπει, αλλά να είναι πιο χρήσιμο από ποτέ. Άλλωστε και η κυρία Ελένη από τον κήπο του σπιτιού της με τον οποίο ασχολείται θα συνεχίσει να το προσφέρει απλόχερα.

πηγή εφημερίδα "Ο ΔΗΜΟΤΗΣ"