Αυτή η μέρα είναι του Αλέξη. Μαύρη επέτειος από τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή

Διάφορα

6 Δεκεμβρίου 2008. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος βρίσκεται στα Εξάρχεια μαζί με συμμαθητές, για να γιορτάσει την ονομαστική γιορτή του φίλου του, Νίκου. Στην τσέπη του είχε φυλάξει μία κόκκινη καρδιά που κρεμόταν από ένα δερμάτινο λουράκι, το δώρο που θα χάριζε το ίδιο βράδυ στην κοπέλα του, τον πρώτο του έρωτα...

Ο Αλέξης και οι φίλοι του κάθονται κάτω από ένα υπόστεγο, στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Εκείνη την ώρα, φτάνει στο σημείο το περιπολικό με τους δύο ειδικούς φρουρούς, τον Επαμεινώνδα Κορκονέα και τον Βασίλη Σαραλιώτη. Χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο επεισόδιο, χωρίς αιτία, διαπληκτίζονται με ομάδα νεαρών και πετούν μία χειροβομβίδα κρότου λάμψης.

Προηγουμένως, είχαν λάβει κλήση από το συντονιστικό κέντρο, ώστε να μεταβούν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, για τη βεβαίωση τροχονομικής παράβασης. Για άγνωστο λόγο αγνόησαν το σήμα και πήγαν στη Ζωοδόχου Πηγής. Μετά τον διαπληκτισμό, πηγαίνουν στην οδό Χαριλάου Τρικούπη 37, κατεβαίνουν από το περιπολικό και επιστρέφουν με τα πόδια στη συμβολή στην οδό Τζαβέλλα. Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, αρχίζουν να εξυβρίζουν τα παιδιά που κάθονταν στο σημείο και να ζητούν εξηγήσεις. Ο Αλέξανδρος, απευθυνόμενος προς τους δύο ειδικούς φρουρούς, ρωτάει: «Γιατί βρίζετε;». Ο Κορκονέας απαντά: «Τώρα θα σου δείξω εγώ». Βγάζει το υπηρεσιακό του περίστροφο, το προτάσσει προς το μέρος όπου στεκόταν ο Αλέξης και πυροβολεί. Η σφαίρα χτυπάει τον Αλέξη στην καρδιά. «Ρε σεις, με χτύπησαν» ήταν τα τελευταία λόγια του 15χρονου προς τους φίλους του που έσπευσαν να τον βοηθήσουν.

Τη δολοφονία του Αλέξη κατέγραψε με την κάμερα του κινητού της τηλεφώνου κάτοικος της περιοχής που είχε βγει στο μπαλκόνι για να δει τι συμβαίνει. Οι δύο ειδικοί φρουροί πηγαίνουν με τα πόδια στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα αποφασισμένοι να σκοτώσουν...

Παρά τις φωνές των παρευρισκομένων και τις εκκλήσεις για ασθενοφόρο, οι δύο ειδικοί φρουροί τους γυρνούν την πλάτη, και αποχωρούν με τα πόδια, έτσι ακριβώς όπως είχαν φτάσει στο σημείο. Πηγαίνουν στην οδό Χαριλάου Τρικούπη όπου είχαν αφήσει το περιπολικό, ενημερώνουν το κέντρο ότι «δέχτηκαν επίθεση από αναρχικούς στα Εξάρχεια» και για μισή ώρα μετά, αγνοούν τις κλήσεις του συντονιστικού που τους ρωτούσε τι ακριβώς είχε συμβεί. Για μισή ώρα, κανείς δεν γνωρίζει που βρίσκονταν και τι έκαναν.

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Από στόμα σε στόμα, η είδηση για τη δολοφονία ανήλικου στα Εξάρχεια από αστυνομικούς εξαπλώνεται αστραπιαία. Εκατοντάδες πολίτες, μικροί και μεγάλοι, κατεβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας, εκδηλώνοντας με κάθε μορφή και τρόπο την οργή και την αγανάκτησή τους για την ωμή εκτέλεση. Οι ημέρες που ακολουθούν στην πρωτεύουσα, αλλά και σε όλες τις πόλεις, από τη μία άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη, είναι ημέρες εξέγερσης, ημέρες φωτιάς.

Στις 11 Οκτωβρίου 2010, πέφτει η αυλαία για τη δίκη των δύο ειδικών φρουρών. Μία δίκη επεισοδιακή, με στημένες καταθέσεις, με την απουσία βασικών μαρτύρων, με μία ενορχηστρωμένη προσπάθεια κατασυκοφάντησης του Αλέξανδρου και με στιγμές έντονης συγκινησιακής φόρτισης. Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Άμφισσας κρίνει τελικά ένοχο τον Επαμεινώνδα Κορκονέα για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο –μετατρέποντας την αρχική κατηγορία για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο- και τον καταδικάζει σε ισόβια κάθειρξη. Ο Βασίλης Σαραλιώτης κρίνεται ένοχος για συνέργεια και καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση. Και οι δύο παίρνουν το δρόμο για τη φυλακή.

Δύο χρόνια μετά, οι μνήμες από την 6η Δεκεμβρίου του 2008 και τα όσα ακολούθησαν παραμένουν νωπές. Όπως επίσης και ένα τεράστιο «γιατί;», που ακόμα δεν έχει απαντηθεί. Ο Αλέξης μπορεί να έφυγε άδικα και βίαια, αλλά είναι ζωντανός στη μνήμη και την καρδιά όχι μόνο όσων των γνώρισαν, αλλά και των εκατομμυρίων αγνώστων που τον αγάπησαν σαν να ήταν δικό τους παιδί. Είναι ο δικός μας Αλέξης.

newsbeast.gr