Ζούμε σε ένα παραμύθι που το λένε Ελλάδα

Γέρακας

«Όταν ήμουν μικρός μου είχαν πει ένα παραμύθι

μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη,

όταν ήμουν μικρός μου είχαν διδάξει μια ιστορία

τώρα μου την λένε αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Μου είχαν πει και για κάτι σπουδαίο που το έλεγαν ιδεολογία

και να είμαι πιστός σε ιδανικά όπως πατρίδα οικογένεια θρησκεία…»

Από όταν γεννηθήκαμε σε αυτή την χώρα,στην χώρα του Ήλιου ,με την Ιστορία,την κοιτίδα του πολιτισμού, ζούμε σε ένα ψέμα. Ζούμε σε ένα παραμύθι που το λένε Ελλάδα.

Σε μια Ελλάδα με ιστορία, μια ιστορία που από ότι φαίνεται δεν είμαστε ικανοί να κρατήσουμε. Σε μια Ελλάδα δημοκρατική… που «διαγράφει» όποιον διαφωνεί με τις γραμμές της… Σε μια Ελλάδα με ιδανικά, που κάποιοι φρόντισαν να κατακερματίζουν κάθε μέρα… Σε μια Ελλάδα που ξεπουλάμε καθημερινά την Ιστορία της, και προς χάρη των συμφερόντων αφήνουμε τον οποιοδήποτε να θέτει κυριαρχικά δικαιώματα εις βάρος της… Σε μια Ελλάδα που η θρησκεία έχασε τον ρόλο και τον δρόμο της… Σε αυτή την Ελλάδα πιστέψαμε σε ένα κράτος πρόνοιας, σε μια κοινωνία δικαίου, σε κοινωνική πολιτική.

Κοινωνική πολιτική, κύριοι, είναι να προσφέρεις υπηρεσίες στους πολίτες σου, στον λαό αυτής της χώρας, και όχι να προσφέρεις στο κεφάλαιο… Κοινωνική πολιτική είναι να προσφέρεις υπηρεσίες, σε αυτές τις δύσκολες εποχές και όχι να κάνεις μικροπολιτικά παιχνίδια, όπως αρέσκονται να κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου.

Δυστυχώς, κύριοι, χάσαμε το όραμα μας -εάν αυτό το είχαμε ποτέ- μπορεί ο μπροστάρης να έχει όραμα, αυτό δεν αρκεί όμως... Το όραμα του πρέπει να το ακολουθήσουν και άλλοι, και εάν όχι να το ακολουθήσουν να είναι ικανοί να το δουν…

Ποιος είναι υπεύθυνος λοιπόν; Όλοι μας. Εγώ, εσύ, o διπλανός σου, ΟΛΟΙ. Όλοι είμαστε συμμέτοχοι στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης, τις λογικές της αρπαχτής, της ρεμούλας και του βολέματος. Όλοι εμείς που δίνουμε την λαϊκή εντολή. Αυτή την λαϊκή εντολή που εκμεταλλεύονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις για να μας πουν ότι είμαστε συμμέτοχοι. . Πολλώ δε μάλλον όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τα κοινά,και πρέπει μέσα από τα όργανα μας να κάνουμε τομές και προτάσεις και να μην είμαστε φερέφωνα τις πολιτικής.

Και ναι, νιώθω συμμέτοχος και πρέπει να απολογηθώ.

Πρέπει να απολογηθώ στους γονείς μου, για το φόβο που έχουν ότι θα χαθούν οι κόποι μιας ζωής. Πρέπει να απολογηθώ στους πτυχιούχους φίλους μου που είναι άνεργοι. Πρέπει να απολογηθώ στους συναδέλφους μου, που δεν ξέρουν εάν, αύριο, θα έχουν εργασιακά δικαιώματα.Πρέπει να απολογηθώ στον ανήλικο ξάδελφο μου που δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο.

Μα, πρώτα από όλα, πρέπει να απολογηθώ στον ίδιο μου τον εαυτό.

Κύριοι, με όλο το σεβασμό, αρνούμαι να συμμετάσχω σε αυτό το παραμύθι.

Θα συνεχίσω να παλεύω από το μετερίζι μου,για ένα κράτος πρόνοιας και μια κοινωνία δικαίου “γιατί το χρέος του σοσιαλιστή είναι ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη” και με αυτό το όραμα θα πορευτώ.

Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε την νοοτροπία και την ροη αυτής της χώρας.

Εμπρός για Νέους Αγώνες.

Φιλικά,

Λάμπρος Χ. Γκόγκας
Γραμματέας
Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γέρακα