«Αντιμετώπισα το θέμα σαν έναν “Romeo and Juliet” του τρόμου. ΄Η σαν τους «Γεννημένους δολοφόνους» του Ολιβερ Στόουν τοποθετημένους στην ελληνική πραγματικότητα» μας είπε ο σκηνοθέτης της ταινίας «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα» Παναγιώτης Κράββας
Δεν θα το δούμε γραμμένο στους τίτλους, όμως ο σπόρος της ταινίας «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα», ντεμπούτο στην κινηματογραφική σκηνοθεσία του Παναγιώτη Κράββα που από την περασμένη Πέμπτη προβάλλεται στις αίθουσες, βρίσκεται στην τραγική υπόθεση των «σατανιστών της Παλλήνης» που στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο. Ηταν το 1997 όταν ο Ασημάκης Κατσούλας και ο Μανώλης Δημητροκάλης καταδικάστηκαν σε δις ισόβια για τις δολοφονίες της 14χρονης Δώρας Συροπούλου και της 28χρονης Γαρυφαλλιάς Γιούργα. Μαζί τους η Δήμητρα Μαργέτη (που σήμερα είναι ελεύθερη) καταδικάστηκε σε κάθειρξη 17 ετών και τεσσάρων μηνών για απλή συνέργεια στους δύο φόνους και για αρπαγή ανηλίκου.
Από αυτή την υπόθεση άναψε το σπίρτο και της ιστορίας στην ταινία «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα». Πριν από 10 χρόνια όταν ο Κράββας, βοηθός σκηνοθέτη τότε στην ταινία «Στάκαμαν» του Αντώνη Καφετζόπουλου , πήγαινε μαζί του στα Μετέωρα για ένα γύρισμα, ο Καφετζόπουλος του ανέφερε την ιδέα του. «Το θέμα με τα παιδιά ήταν ακόμη πολύ ζεστό, όπως και τα ζητήματα γύρω του» μας είπε ο σκηνοθέτης. « Καλώς ή κακώς, έλκομαι από τέτοια θέματα και ίσως να τα ψάχνω και λίγο παραπάνω.Δεν είναι όμως ούτε της λογικής μουούτε της πρόθεσής μουούτε και της αισθητικής μου το αληθινό περιστατικό να διαλυθεί μέσα στην ταινία και να υπάρχει σε κάθε σκηνή της».
Ο Κράββας έχει μια ιδιαίτερη αγάπη για τις παράξενες ταινίες τρόμου και σκέφτηκε ότι εφόσον ποτέ δεν έχει γίνει μια πραγματικά παράξενη ταινία τρόμου στην Ελλάδα, θα μπορούσε να γίνει τώρα. «Αυτό ήταν το στοίχημά μου. Ξεκίνησα μεν με τα παιδιά της πραγματικής ιστορίας αλλά ο σατανισμός δεν ήταν το θέμα μου. Αντιμετώπισα το θέμα σαν έναν “Romeo and Juliet” του τρόμου. ΄Η σαν τους “Γεννημένους δολοφόνους” του Ολιβερ Στόουν τοποθετημένους στην ελληνική πραγματικότητα» . Για τον Κράββα, αν η ταινία φέρει και κάποιες κοινωνικές παραμέτρους που σχετίζονται με την ελληνική πραγματικότητα, αυτές «υπάρχουν κωδικοποιημένες. Πρέπει πάντα να υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο και να μην είναι όλα ευανάγνωστα» λέει ο σκηνοθέτης. «Η ταινία έχει μια συγκεκριμένη αισθητική την οποία αγαπώ. Από εκεί και πέρα στο γεγονός ότι τα παιδιά της ιστορίας μας ζουν σε ένα απομονωμένο προάστιο, όπου ξέρουμε πολύ καλά τι εικόνα παρουσιάζει στην Ελλάδα, σαφέστατα υπάρχει ένα σχόλιο».
Κανέναν συσχετισμό με την υπόθεση των Σατανιστών της Παλλήνης δεν έκανε ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, παρ΄ ότι ήξερε ότι το σενάριο ήταν από εκεί εμπνευσμένο. « Η όλη ιστορία μας ξεφεύγει εντελώς από το θέμα αυτό γιατί δεν υπάρχουν σαφείς αντιστοιχίες.Ηταν ένα έναυσμα και είχε σχέση κυρίως με το συγγραφικό κομμάτι. Ολη η υπόλοιπη ιστορία ήταν ένα παραμύθι φαντασίας και έτσι ακριβώς το αντιμετωπίσαμε όλοι νομίζω.Προσωπικά δεν είδα καμία κοινωνική προέκταση».
Ο σατανισμός είναι περισσότερο μια πρόφαση».
Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΜΕ
Τόσο ο Ανδρέας Κωνσταντίνου όσο και ο Γιάννης Αγγελής συμφωνούν με τον αρνητικό ρόλο των media στην προβολή του γεγονότος.« Θυμάμαι ότι στην περιοχή όπου έμενα,τους Αμπελοκήπους, υπήρχε μια τρομο-υστερία.Ελεγαν ότι στο πάρκο υπάρχουν σατανιστές,φοβόμασταν διαρκώς.Είχε γίνει κάτι σαν κυνήγι μαγισσών, πολύ παράλογο και βέβαια τρομακτικό για ένα παιδί 14 χρόνων. Ωστόσο άκουγα όλα αυτά τα πράγματα με επιφύλαξη,δεν τα πολυπίστευα,ίσως και επειδή η δική μου οικογένεια,που δεν είναι θρησκόληπτη,δεν με είχε τρομάξει».
tovima.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου