Νίκος Γιαννής: “Ανώτατο όριο δύο συνεχομένων θητειών σε όλα τα εκτελεστικά αξιώματα”

Αν. Αττικής Διάφορα

Αν για όλα τα δημόσια αξιώματα που έχουν ως περιεχόμενο την άσκηση εκτελεστικής εξουσίας (Πρωθυπουργός, Υπουργός, Περιφερειάρχης, Νομάρχης, Δήμαρχος) προβλεφθεί ανώτατο όριο δύο συνεχόμενων θητειών, καθώς επίσης και αν οι διοικήσεις των κρατικών επιχειρήσεων και τα ανώτερα στελέχη του δημοσίου έχουν επίσης χρονικό όριο παραμονής σε θέσεις αυξημένης ευθύνης, τότε:
1. Οι πολιτικοί θα κρίνονται και θα καταξιώνονται ιστορικά όχι επί τη βάσει του χρόνου που πέτυχαν να διατηρηθούν στην εξουσία, αλλά επί τη βάσει του έργου που διαπιστωμένα προσέφεραν. Θα μειωθεί ο συνυπολογισμός του λεγόμενου πολιτικού κόστους και η πολιτική θα απαλλαγεί, μέχρις ενός σημείου τουλάχιστον, από τα δεσμά της ρεαλιστικής θυμοσοφίας πως «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Εφικτά θα είναι πολύ περισσότερα! Δεν θα μετρούνται τα πάντα και κάθε στιγμή επί τη βάσει του κόστους/οφέλους κόμματος και προσώπου. Ο ατομικός στόχος δεν θα είναι η διατήρηση της θέσης υπό οιεσδήποτε συνθήκες και ο ορίζοντας δεν θα είναι από μια εβδομάδα έως απεριόριστος, όπως είναι σήμερα.
2. Δεν θα αποκτούν ασυναγώνιστη τεχνογνωσία και απροσμέτρητες προσωπικές διασυνδέσεις και ηθικές δεσμεύσεις και επομένως τεράστια δύναμη, ώστε να ασκούν με αδιαφάνεια, αυταρχισμό ή αλαζονεία τα καθήκοντα τους οι άρχοντες, όπως συνήθως συμβαίνει αναπόφευκτα με εκείνους που άρχουν άνω της οκταετίας. Η διαπλοκή θα μειωθεί.
3. Το πολιτικό σύστημα θα διακρίνεται από μεγαλύτερη σταθερότητα και μακροπρόθεσμη ενατένιση, καθώς οι εκλογές θα γίνονται πάντοτε στο τέλος της πενταετίας και κανείς δεν θα πολιτεύεται προσδοκώντας ή φοβούμενος ανά πάσα στιγμή την ανατροπή ή την κατάρρευση της κυβέρνησης. Όσοι πολιτεύονται θα προετοιμάζονται αρκετό χρόνο πριν όχι μόνον για να επικρατήσουν εκλογικά αλλά και για να ασκήσουν σωστά από την πρώτη στιγμή τα καθήκοντα τους, αφού από τότε θα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.
4. Θα αποθαρρύνονται από την πολιτική όσοι προσβλέπουν δια βίου στις εύκολες, χωρίς κόπο και εργατικότητα, απολαβές, χωρίς να διαβάζουν φακέλους, έχοντας ανάγει σε εργασία, την οποία προβάλλουν μάλιστα ως σκληρή, τις μεσολαβήσεις, τις προσωπικές σχέσεις, τη συνεχή εκπροσώπηση, ή εξισορρόπηση οικονομικών και συντεχνιακών συμφερόντων και τους ενδοκομματικούς και ενδοκυβερνητικούς βυζαντινισμούς, ορίζοντας έτσι την πολιτική.
5. Θα αποκτήσουν ισότιμη πρόσβαση στην επίσημη πολιτική ζωή όσοι δεν προέρχονται από πολιτικές οικογένειες και όσοι δεν είναι κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστικά ή πολιτικά στελέχη. Όσοι διακρίνονται επαγγελματικά, επιστημονικά ή κοινωνικά και ταυτόχρονα επιθυμούν τη συμμετοχή στα κοινά για ορισμένο χρόνο με αξιοπρέπεια και ευσυνειδησία θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες.
6. Θα συζητούμε περισσότερο για την ουσία της πολιτικής και λιγότερο για τα πρόσωπα και τις τακτικές επικράτησης και επικοινωνίας. Το μοναδικό θέμα δεν θα είναι ποιος θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές για να σπεύσουμε να τον προσεταιριστούμε με υστεροβουλία.
7. Το κριτήριο της εξέλιξης στη δημόσια σφαίρα (πολιτική και δημ. διοίκηση) δεν θα είναι η δουλοπρέπεια και η υποταγή στην προσωπική στρατηγική των ανωτέρων και η δεσποτική και αυταρχική επιβολή προς τους κατωτέρους, αλλά η γνώση, η ικανότητα, η ακεραιότητα, η συνείδηση καθήκοντος και η γενναιότητα τήρησης του Συντάγματος και του νόμου, τελικώς η αξιοκρατία.
8. Άρα η πολιτική θα είναι λιγότερο άσκηση εξουσίας και περισσότερο συμμετοχή στα κοινά. Δεν θα υπάρχουν τόσοι επαγγελματίες πολιτικοί, που εξαρτούν δηλαδή τόσο τον βιοπορισμό τους όσο και την υπαρξιακή τους υπόσταση από την πολιτική άρα αναπόφευκτα παραμερίζουν το κοινό συμφέρον, ούτε εκείνοι από τους πολιτικούς που αναπτύσσουν οικονομική δραστηριότητα χάριν της πολιτικής. Η ενασχόληση με την πολιτική θα είναι μια βασανιστική επιλογή προσφοράς και μόνο και ως εκ τούτου θα έχει χρονικά όρια.
Τότε λοιπόν η δημοκρατία μας θα έχει ποιότητα, οι θεσμοί και οι νόμοι θα λειτουργούν στην πράξη και αμερόληπτα, η κυβέρνηση και η διοίκηση μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και διαφάνεια, η κοινωνία μας περισσότερη ευημερία και όλοι μας μεγαλύτερη εκτίμηση μέσα μας γι’ αυτούς που κάθε φορά μας κυβερνούν και γι’ αυτούς που επιτυγχάνουν περισσότερα από εμάς. Τότε, αν και ασφαλώς μια τέτοια αναρρύθμιση δεν αποτελεί πανάκεια, θα κόψουμε δρόμο προς την Ευρώπη, τον κόσμο και το μέλλον.

Νίκος Γιαννής, εκ πείρας και γνώσης!