ΨΗΦΙΖΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ;

Αν. Αττικής Διάφορα

Είναι τουλάχιστον αδέξιο και πολιτικά επικίνδυνο για κάποιον να παραβλέψει το γεγονός της ύπαρξης του μεταναστευτικού προβλήματος και μάλιστα ως σημαντικού στην ελληνική πραγματικότητα.

Ένα πρόβλημα με πολλές προεκτάσεις που η κάθε μία από αυτές θέλει προσεκτικό χειρισμό, αφού είναι στενά συνδεδεμένες η μία με την άλλη. Γι’ αυτό το λόγο, αλλά και για άλλες αιτίες που σχετίζονται με παράγοντες όπως η γεωγραφική θέση της χώρας, για το γεγονός ότι είναι η πύλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ως εκ τούτου είναι πιο ευπαθής σε εισροή μεταναστευτικών κυμάτων επιβάλλουν εντατικοποίηση των διατάξεων και την υιοθέτηση αντικειμενικών μέτρων σχετικά με το καθεστώς που διέπει την παρουσία μεταναστών στη χώρα μας. Εξίσου επικίνδυνο, όμως, είναι η για πολλές δεκαετίες ελλιπής και προκλητικά αδιάφορη μέριμνα της πολιτείας για τους δεκάδες χιλιάδες μεταναστών που βρίσκονται νόμιμα, και όχι νομότυπα στη χώρα μας. Άνθρωποι που βρίσκονται κοντά μας, δίπλα μας, συνεργάτες μας, φίλοι μας. Με μία διαφορά, όμως, ήταν και παρέμεναν πολίτες, ή μάλλον άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας. Το «μάλλον» αφορά στο γεγονός ότι η ιδιότητα του πολίτη σχετίζεται με κάποια δικαιώματα και υποχρεώσεις που αυτοί δεν τα είχαν και έτσι δε θεωρούνταν (τυπικά) πολίτες. Η απόφαση της κυβέρνησης να τους παράσχει ιθαγένεια και δικαίωμα στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι δύσκολη και για την ίδια πολιτικά επισφαλής.

Ήδη, οι πρώτες φωνές αντίδρασης έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους. Και όχι μέσα από ακραίους κύκλους αλλά από πολιτικά κόμματα και τις ηγεσίες τους.

Δε θα επιχειρήσω να αναφερθώ στα -κατά περιπτώσεις- άστοχα, αλλά θεμιτά επιχειρήματα ότι και οι «Έλληνες έχουμε υπάρξει μετανάστες».Το ζήτημα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ ουσιαστικότερο. Το νομοσχέδιο και η ανταπόκριση μας σε αυτό βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με το βαθμό αφομοίωσης των μεταναστών στη ελληνική κοινωνία, προσβλέπει στην εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και την αποκατάσταση της κοινωνικής ειρήνης. Είναι ζήτημα βαθύτατα συνδεδεμένο με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το ύψιστο της αναγνώρισης κάποιου ως ελευθέρου πολίτη που είναι δικαίωμα του η αξιοπρεπής και ισότιμη διαβίωση. Δεν κρίνεται μόνο ο βαθμός προόδου και προστασίας των δικαιωμάτων σε μία ευνομούμενη πολιτεία. Κρίνεται η ίδια η πίστη μας προς την πολιτεία αυτή. Αλίμονο, αν πιστεύαμε ότι τα οικουμενικά χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας είναι τόσο ευάλωτα και εύπεπτα ώστε να αμφισβητούνται από το εάν θα δώσουμε το δικαίωμα σε ανθρώπους που ζουν νόμιμα στη χώρα να θεωρούνται ισότιμοι με εμάς πολίτες. Από ό,τι τουλάχιστον ξέρω ο πολιτισμός μας είναι πρεσβευτής των αξιών της ισότητας, της ελευθερίας, της ισονομίας και του δικαιώματος στην αξιοπρεπή διαβίωση. Και προφανώς αυτά δεν κρίνονται με το αν μπορεί κάποιος να ψηφίζει, αλλά με το ευρύτερο διαβίωσης που παρέχει μία χώρα. Και το επίπεδο δεν παρέχεται με τη δημιουργία πολιτών δεύτερης κατηγορίας, αλλά με πολίτες που έχουν υποχρεώσεις και (ίσα) δικαιώματα.

πηγή εφημερίδα Ο ΔΗΜΟΤΗΣ